Deze keer een interview met een jonge vrouw, Ma Nyo Nyo, over haar ervaringen als gastarbeider in Thailand.
16 maart 2013 – Door Nay
The Young Generation’s Note Journal (www.ygnote.com)
YGN: Wat is je naam, je leeftijd, je etnische achtergrond en je geboorteplaats?
NYO: Ik ben Nyo Nyo, 28 jaar oud. Ik ben Bamar, en ik kom uit Kyite Kaw, in Tha Hton Township, Myanmar.
YGN: Hoe lang ben je al in Mae Sot?
NYO: Ik woon hier al zo’n 12 jaar.
YGN: Kun je ons iets vertellen over je ervaringen in Mae Sot.
NYO: Ja, toen ik in Mae Sot aankwam, had ik moeite om een baan te vinden. Geen enkele baas wilde mij in dienst nemen. Daarom ging ik naar een tempel om hulp te vragen bij het zoeken naar werk. Ik kreeg uiteindelijk een baan in een fabriek. Ik werkte daar vier jaar. Daarna ben ik getrouwd.
Ik had er echt genoeg van om als een slaaf te werken in iemand anders land. Maar het leven als slaaf in een ander land is nog altijd beter dan de situatie in mijn eigen land. Hier kan ik leven zoals ieder ander. In Myanmar zou mijn zus graag net zulke kleren dragen als andere jongeren. Maar dat konden we ons niet veroorloven. Daarom kwam ze met mij mee om hier te werken en geld te verdienen.
Niemand wil terug naar Myanmar, zelfs al worden we hier geslagen, want hier hebben we een baan en een inkomen. Als ons eigen land echt goed voor ons was, zouden jongeren de kans hebben om zich te ontwikkelen. Maar nu moeten we in andermans land werken en doen wat ons verteld wordt. We hebben geen kennis in ons hoofd en geen kans om ons te ontplooien. In Thailand geeft de overheid jongeren allerlei kansen om hun vaardigheden te ontwikkelen. Daarom gaat dit land vooruit. Maar Birmese jongeren die een opleiding hebben gevolgd vertrekken naar andere landen en zijn niet bang om daar hard te werken. Dat is niet goed voor onze waardevolle, hoger opgeleide jongeren.
Er zijn mensen die zeggen: ‘Ook al onderdrukt je schoonvader je, toch zorgt hij voor je en vult je leven met zonneschijn. Maar niets is erger dan dat als je echte vader je martelt.” [Lachend] Zelf als we in ons eigen land niets te vrezen hebben, hebben we toch altijd zorgen over eten en onderdak. Hier hoeven we ons daarover geen zorgen te maken, alleen voor de politie.
YGN: Mag ik je vragen wat je tegenwoordig voor werk doet?
NYO: Ik doe op dit moment het huishouden en ik hou de maandelijkse verkopen bij voor een winkel.
YGN: Waarom ben je uit Myanmar vertrokken en naar Mae Sot gekomen? Wat voor problemen had je waardoor je besloot om naar Thailand te komen?
NYO: In Myanmar is geen werk voor ons, dus ben ik uit Myanmar vertrokken om hier te werken. In Myanmar is een baan moeilijk te vinden en wij Birmezen hebben moeite om te kost te verdienen. De kosten van kleding en gezondheidszorg zijn torenhoog. Ik ben blij dat ik in Mae Sot kan leven. Het is hier comfortabeler voor ons, omdat we ons geen zorgen hoeven te maken over onze kleding en gezondheid zoals in Myanmar. We kunnen goed eten en leven van ons dagloon. We hoeven niet andermans geld te lenen voor onze gezondheidsproblemen. Als we niet genoeg geld hebben om naar het ziekenhuis te gaan, hoeven we alleen onze ziekenfondskaart te laten zien, dan krijgen we gratis medische zorg, ook al hebben we niet dezelfde nationaliteit.
Het grootste risico voor ons Birmezen is om gearresteerd door de Thaise politie als we ‘s avonds op straat komen. Dan is het gevaarlijk voor ons om buitenshuis te zijn, zelfs als we een goede reden hebben. Er zijn veel straatgevechten ’s nachts. Een ander probleem hier is het wonen, want de huren zijn hoog, zelfs voor een kleine kamer. Waar je ook woont, als je geen baan hebt is het onvermijdelijk dat je allerlei problemen hebt. Toch kunnen we deze problemen vaak zelf overwinnen. Verder is in ons land het communicatiesysteem heel slecht. In Myanmar is een mobiele telefoon onbereikbaar voor ons. Alleen rijke families kunnen zich een mobiele telefoon veroorloven. Maar hier in Thailand kunnen we gebruik maken van tv’s en dvd’s en ga zo maar door. Wij hebben altijd elektriciteit en water. Ik had nooit gedroomd dat ik zulke dingen zou kunnen hebben.
Ik betaal 2000 Baht (€50) huur per maand voor mijn huis, of 2300 Baht (€60) inclusief elektriciteit en water. Na aftrek van deze kosten, kan ik nog steeds andere dingen kopen die ik nodig heb. Ook al hoeven we in ons eigen dorp geen huur te betalen, toch hebben we daar nauwelijks genoeg voor eten, laat staan voor kleren.
YGN: Welke problemen ervaar je in Myanmar, die je hier in Thailand niet hebt?
NYO: Er is geen ontwikkeling in ons land. Ik ben hier al meer dan tien jaar. In Myanmar wordt het steeds slechter. Toen ik een keer terugging naar Myanmar, zag ik dat Birmese mensen worstelen om elke dag genoeg voedsel te bemachtigen. In Myanmar is het een hondenleven. Ik denk dat het komt door onze slechte regering. Andere presidenten zijn zo veel beter!
YGN: Als je een probleem of moeilijkheden hebt, hoe los je die op?
NYO: Wat het ook is, ik los het op eigen houtje op.
YGN: Hoe kijk je aan tegen het actuele nieuws over wat er gaande is binnen Myanmar? Lees je kranten of tijdschriften?
NYO: Op een keer kreeg ik een tijdschrift van iemand te lezen. Toen vroegen ze me om tijdschriften te gaan verkopen, maar later mocht ik ze gratis uitdelen, omdat het moeilijk was om ze te verkopen. Ik zou heel graag het nieuws horen, en ik ben geïnteresseerd in nieuws uit Myanmar.
YGN: Hoe ga je om met je gezondheid?
NYO: Meestal probeer ik alles zelf op te lossen.
YGN: Hoe zit het met sociale problemen?
NYO: Meestal probeer ik ze zo goed mogelijk op te lossen. Ik heb gehoord dat er organisaties zijn die willen helpen, maar ze kunnen onmogelijk iedereen ondersteunen met alles wat ze nodig hebben. Dus het oplossen van problemen op je eigen is het beste.
YGN: Bedankt voor je tijd om onze vragen te beantwoorden!
Tags:
No responses yet