Vorige week schreef ik over de bemoedigende ontwikkelingen onder Birmese fabrieksarbeiders in Khon Kaen. Inmiddels is de situatie drastisch veranderd. Ik kreeg het voldende bericht van onze vriend Reinout:
“Nadat we afgelopen zondag een geweldige zondag gehad hebben bij de Birmezen is er vandaag een behoorlijk tegenvaller gekomen. Hoewel alle details me nog niet duidelijk zijn komt het hier op neer. In September zijn er stakingen geweest in de fabriek, omdat de Birmese werkers zich onderbetaald voelden en omdat documenten en paspoorten niet in orde bleken te zijn. Na meer dan een week staken waren de problemen voor een behoorlijk gedeelte opgelost.
Afgelopen vrijdag is er opnieuw onrust ontstaan met als dieptepunt zaterdagavond dat er geschoten is op het terrein. Zoals ik in het vorige stukje als schreef heb ik zondagmorgen een uitgebreid gesprek gevoerd met de directeur van de fabriek om toestemming te krijgen om weg te gaan voor de doop- en trouwdienst. Er waren veel dingen voor mij niet duidelijk, omdat alles via een vertaalster gaat.
Vanmiddag ging ik foto’’s brengen van de doopdienst. Omdat ze zelf geen camera’’s hebben drukken we altijd een heel aantal foto’’s af, zodat de dopelingen een herinnering hebben aan hun doopdienst en mensen ook weer eens leuk op de foto kunnen. Toen ik vanmiddag met Moo (de vertaalster en dopeling/bruid van afgelopen zondag) belde zei ze al dat er grote problemen waren. Toen ik net bij de fabriek kwam bleek dat (volgens afspraak) ongeveer 500 werkers vandaag de fabriek hebben moeten verlaten. Ze zijn naar een tempel buiten de stad gebracht waar ze hun laatste salaris krijgen. Ze mogen niet meer terugkomen op het fabrieksterrein en moeten terug naar Birma. Waarom ze naar deze tempel moesten komen was Mooi ook niet duidelijk.
Toen ik hier met Moo over sprak zei ze dat het ook om mensen van de kerk ging. ”Hoeveel dan?” vroeg ik. Om ruim 10 gemeenteleden…dus ongeveer de helft van de kerk. Om eerlijk te zijn kwam dat als een behoorlijke schok! We zijn samen door het fotoboekje gegaan van afgelopen zondag. Ze heeft me alle mensen aangewezen. Het zijn oa de 2 jonge mannen die me altijd bij de fabrieksingang op stonden te wachten, de jongen met het lange haar die altijd het voortouw nam met het zingen, de jonge vrouw waar ik zondag nog mee op de foto ging die altijd iedereen helpt met het bijbelgedeelte vinden, de jongen van 19 die ik eind augustus mocht dopen enz. Ze zijn weg en dat valt rauw op ons dak…
Ik ken de situatie niet goed genoeg om te zeggen wie er goed of fout is. Maar ik kan niet anders dan dit als een stuk geestelijke strijd zien. De duivel heeft deze situatie gebruikt om een aantal hele jonge christenen uit een gemeente te halen waar ze in vrijheid de bijbel konden bestuderen. Nu gaan ze terug naar hun land waar dit niet kan. Ook voor ons is het ontmoedigend. Aan de andere kant mogen we hen ook in Gods Hand toevertrouwen en bidden dat kleine stukje wat we bijgedragen hebben in hun leven ook veel vrucht zal dragen. Er gebeurd niets buiten Zijn wil om!!!
Vorige week zondag preekte ik over Hebreeen 11 en 12:1+2. Ik heb ze toen opgeroepen om hun leven te rennen als een marathon met de ogen gericht op Jezus, de voleinder van ons geloof. Mijn gebed is dat ze in Birma een gemeente zullen vinden waar ze verder kunnen groeien en ook tot zegen kunnen zijn voor anderen! Wilt u alstublieft bidden voor deze werkers, maar ook voor de kleine gemeente die is achtergebleven?” (Kijk voor verdere berichten op het weblog: www.vanheiningen.net)
Ook wij willen jullie vragen om te bidden voor deze jonge gelovigen, die in eigen land erg geïsoleerd zullen zijn. Bid dat degenen die terug gaan naar Myanmar aansluiting zullen vinden bij een christelijke gemeente. En bid dat zij die nog wel werk in Thailand hebben niet bang zullen zijn, maar hun landgenoten zullen vertellen Jezus Christus, die hun zonden op zich genomen heeft en een nieuw leven wil geven als ze zich aan Hem toevertrouwen.
Tags:
No responses yet